دانشجوی دکتری تاریخ اهل بیت، جامعة المصطفی العالمیه. (از کشور هندوستان)
چکیده
دولت‌های شیعی در سراسر شبه قاره هند از جمله مناطق کشمیر، جنوب هند، اَوَده و بنگال از قرن هشتم هجری قمری آغاز گردید و به قرن سیزدهم به اوج خود رسید. سلسله دولت‌های شاهان کشمیر، دولت‌های جنوب هند، دولت اَوَدَه و دولت نوابین مرشد آباد در بنگال، عمده دولت‌هایی هستند که در مناطق شبه قاره هند حکومت نمودند و خدمات چشم‌گیری را در این راستا انجام دادند. عمده فعالیت، امتیازات و ویژگی‌های دولت‌های مذکور می توان تبلیغ اسلام، نشر آثار و جلسات علمی، دعوت از علمای عرب و ایرانی، روابط خوب با دیگر ادیان و مذاهب منطقه و خدمات موقوفاتی امور خیریه برشمرد. از عوامل اصلی گسترش دولت‌های شیعی در سراسر هندوستان، تبلیغ مبلغان، علماء و بازرگانان عربی و ایرانی بوده است. پژوهش حاضر سعی دارد با روش توصیفی – تحلیلی به فعالیت‌ها، علل افول دولت‌های شیعی و اختلافات ایشان بپردازد.
)